Σεπτέμβριος 1880, στην κομητεία Μέιο της δυτικής Ιρλανδίας, οι αγρότες ζητούν ελάφρυνση μετά από μια κακή σοδειά. Ο Τσαρλς Μπόικοτ, Άγγλος πρώην στρατιωτικός και διαχειριστής της γης του λόρδου Έρνε, αρνείται να μειώσει τα ενοίκια κατά 25% και ξεκινά εξώσεις σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν. Η αντίδραση είναι πρωτοφανής. Ο Ιρλανδικός Σύνδεσμος Γης, υπό τον Μάικλ Ντάβιτ και τον Κάρολο Στιούαρτ Παρνέλ, καλεί σε μια νέα μορφή αγώνα: την πλήρη απομόνωση του διαχειριστή.
Ο Παρνέλ είχε ήδη μιλήσει στο Ένις για έναν «χριστιανικό» τρόπο αντίστασης: όχι με βία, αλλά με σιωπηλή αποκοπή. Η ιδέα βρίσκει απήχηση. Οι εργάτες εγκαταλείπουν τα χωράφια, οι υπηρέτες φεύγουν από το σπίτι, οι καταστηματάρχες αρνούνται να τον εξυπηρετήσουν, ακόμη και το ταχυδρομείο σταματά την αλληλογραφία του. Ο Μπόικοτ μένει απομονωμένος, χωρίς στήριξη. Απελπισμένος, στέλνει επιστολές στους Times του Λονδίνου περιγράφοντας την κατάσταση. Η ιστορία του γίνεται πρωτοσέλιδο, με δημοσιογράφους να καταγράφουν το παράδειγμα μιας κοινωνίας που, χωρίς βία, ανέτρεψε τις ισορροπίες.
Η βρετανική κυβέρνηση αναγκάζεται να στείλει στρατό και αστυνομία για να προστατεύσουν 50 εργάτες από το Όλστερ που θα μαζέψουν τις καλλιέργειες. Το κόστος είναι τεράστιο: περισσότερες από 10.000 λίρες για προϊόντα αξίας μόλις 500 λιρών, απόδειξη της δύναμης της συλλογικής σιωπής. Κάπου εκεί, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζέιμς Ρέντπαθ, ψάχνοντας λέξη για να περιγράψει το φαινόμενο, υιοθετεί την πρόταση ενός ιερέα: «Γιατί όχι… μποϊκοτάρω;». Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η λέξη «boycott» περνά στη διεθνή γλώσσα, μπαίνει στα λεξικά και γίνεται σύμβολο ειρηνικής διαμαρτυρίας.
Τον Δεκέμβριο του 1880 ο Μπόικοτ εγκαταλείπει την Ιρλανδία ηττημένος, ενώ οι αγρότες έχουν κερδίσει μια μάχη όχι με όπλα, αλλά με ενότητα. Η τακτική απλώνεται γρήγορα στην Ιρλανδία και έπειτα σε όλο τον κόσμο, εμπνέοντας εργατικά κινήματα, τον αγώνα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για τα πολιτικά δικαιώματα και τα σύγχρονα καταναλωτικά μποϊκοτάζ. Ο Μπόικοτ πεθαίνει το 1897 στην Αγγλία, όμως το όνομά του μένει στην ιστορία, ταυτισμένο με μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές αντίστασης. Από τις παμπ του Δουβλίνου και τις πορείες στη Νότια Αφρική έως τα σημερινά hashtags, η ιστορία του ζει σε κάθε κάλεσμα για αποχή. Ένας άνθρωπος που αρνήθηκε μια μείωση ενοικίου χάρισε άθελά του στην ανθρωπότητα μια λέξη-όπλο.