Ήμασταν εκεί – CineDoc Λάρισας
«Τα Τέρματα του Αυγούστου»: Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος μιλά στο offnetwork.gr
Συνέντευξη στον Κώστα Τσιάρα.
Με το ντοκιμαντέρ «Τα Τέρματα του Αυγούστου» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου άνοιξε η φετινή αυλαία του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc Λάρισας στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο.
Το offnetwork.gr ήταν εκεί, είδε την ταινία και συνομίλησε με τον σκηνοθέτη για τη μνήμη, το ποδόσφαιρο της επαρχίας και τη δύναμη των απλών ανθρώπων που κρατούν ζωντανή την κοινότητά τους.
«Το τουρνουά υπάρχει από τη δεκαετία του ’80. Δεν έχουν αλλάξει πολλά στο πνεύμα του»
Το τουρνουά που καταγράφετε υπάρχει από τη δεκαετία του ’80. Πόσο έχει αλλάξει από τότε και τι λένε αυτές οι αλλαγές για την ίδια την ελληνική επαρχία;
Το τουρνουά αυτό ποδοσφαίρου υπάρχει από τη δεκαετία του ’80. Σημερινοί πατεράδες, θεατές του τουρνουά, βλέπουν τα παιδιά τους να παίζουν. Νομίζω πως δεν έχουν αλλάξει πολλά στο πνεύμα, στην ένταση και στο πάθος των αγώνων. Όπως επίσης δεν έχει αλλάξει και η σχέση αυτών των ανθρώπων με τον χώρο καταγωγής τους παραμένει η ίδια.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι πια τα χωριά έχουν πολύ λιγότερο κόσμο από ό,τι είχαν τη δεκαετία του ’80. Αυτή είναι η βασική διαφορά: τα χωριά είναι πιο έρημα, πιο σιωπηλά σε σχέση με τότε.
«Η ιδέα υπήρχε χρόνια – το 2023 επιτέλους υλοποιήθηκε»
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν ξαναπατήσατε στο γήπεδο του χωριού με κάμερα;
Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ήταν μια ιδέα που την είχα εδώ και χρόνια. Η προσπάθεια να ολοκληρωθεί ξεκίνησε το 2020, αλλά δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε λόγω του COVID.
Είχα ήδη κάνει κάποια πρώτα γυρίσματα στο πλαίσιο της έρευνας, για να δω τη σεναριακή προσέγγιση. Έτσι, όταν τελικά το 2023 ξεκινήσαμε να γυρίζουμε, ήμουν πολύ χαρούμενος που επιτέλους αυτό που σκεφτόμουν τόσο καιρό, γινόταν πραγματικότητα.
«Τα παιδιά που ψάχνουν την μπάλα – αυτή είναι η ψυχή της ταινίας»
Υπάρχει μια εικόνα ή στιγμή από τα γυρίσματα που σας έμεινε χαραγμένη;
Αν κάτι μου άρεσε ιδιαίτερα και με προβλημάτιζε, ήταν κάτι που δεν είχε σχέση άμεσα με τους αγώνες. Πάντα με συγκινούσε ποιος θα πάει να βρει την μπάλα όταν αυτή έχει χαθεί μέσα στις ράχες, στα βάτα, στις φτέρες.
Αυτά τα παιδάκια που έτρεχαν να τη βρουν ήταν εκείνα που πάντα τα σκεφτόμουν κι αυτό το στοιχείο προσπάθησα να το εντάξω και στο ντοκιμαντέρ.
«Σήμερα όλα φωνάζουν – το δύσκολο είναι να κρατήσεις την απλότητα»
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να πείσεις το κοινό να δει μια ήσυχη, ανθρώπινη ιστορία σε μια εποχή που όλα πρέπει να φωνάζουν;
Στη σημερινή εποχή, όπου κυριαρχεί η ένταση και ο γρήγορος ρυθμός, μια απλή ανθρώπινη ταινία είτε ντοκιμαντέρ είτε μυθοπλασία είναι σίγουρα μια πρόκληση. Είναι και για τον καλλιτέχνη ένα στοίχημα: να καταφέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς φωνές, χωρίς υπερβολές.
Αν όμως μια ταινία είναι καλή, πιστεύω ότι θα το πετύχει. Ο θεατής θα μείνει. Είναι πάντα θέμα αλήθειας και συναισθήματος.
«Νιώθω ακόμη περίεργος για τον κόσμο – κι αυτό είναι καλό σημάδι»
Πόσο σας έχει αλλάξει ο χρόνος ως άνθρωπο;
Ο χρόνος περνάει και σε αλλάζει, σίγουρα. Εγώ θεωρώ ότι δεν έχω αλλάξει πολύ. Μερικές φορές νιώθω πιο νέος απ’ όσο δείχνει η βιολογική μου ηλικία. Έχω ακόμη ενθουσιασμό, περιέργεια για τα πράγματα, για τον κόσμο, για τους ανθρώπους και νομίζω πως αυτό είναι καλό σημάδι.